Kandidate bij "Blokken"

Kandidate bij “Blokken”

Verwittiging:

Dit is een sterk erotisch verhaal, enkel bedoeld voor volwassen rijpere lezers.

Alle overeenkomsten met reëel bestaande personen en/of situaties zijn louter toevallig en vallen volledig buiten de wil, het opzet en de verantwoordelijkheid van de auteur.

Al een hele tijd was Roman Bruynzeel gepensioneerd. De man die vroeger zo leergierig was en voor alles open stond was op een leeftijd gekomen waarop eigenlijk niets hem nog echt interesseerde. Het vuur dat in hem gelaaid had was nu grotendeels gedoofd. Soms was er nog een opflakkering, dat wel. Meestal gebeurde dat als er naar een of andere aanleiding een herinnering bij hem opdook. Zijn leven was nu gewoonweg saai te noemen, maar dat vond hij niet erg. Echt aan het wachten op de dood was hij niet, daarvoor was hij nog te jong, maar als dat moment er aankwam zou hij niet eens met de ogen knipperen. Dat dacht hij tenminste.

Dagdagelijkse routine, zekerheden, die waren voor hem belangrijk geworden. Opstaan om half acht, ontbijten met vruchtenyoghurt, om elf uur een aperitiefje, om half een middageten, liefst gewone kost van vroeger uit zijn jeugd, het nieuws op VRT Een om één uur, daarna een middagdutje van een half uur…

In de namiddag maakte hij een wandeling, ofwel door de stad, ofwel langs de Kom van het Kanaal om naar de jachtjes te kijken. Bijna altijd ontmoette hij dan een vroegere kennis. Soms ging hij met die ergens een koffie drinken.

Voor het avondeten zette hij om half zeven de TV weer aan om eerst naar “Blokken” te kijken, en daarna naar het TV-nieuws. Samen met de twee kandidaten probeerde Bruynzeel op de vragen die presentator Ben Crabbé stelde te antwoorden. Tot nu toe lukte hem dat vrij goed. Echt trots was hij daar niet op, maar het stelde hem in zekere mate gerust: hij was nog niet stilaan dement aan het worden, want zijn geheugen liet hem meestal niet in de steek.

En dan, op een avond, zag hij iemand bij Blokken terug die heel even een rol in zijn leven had gespeeld. Forien was nu wel al halfweg vijftig, maar ze zag er nog bijzonder goed uit. Natuurlijk, voordat ze op het scherm kwamen werden alle kandidaten door schminksters, kleedsters en kapsters onder handen genomen, maar toch… Forien zag er minstens tien jaar jonger uit dan ze in werkelijkheid was. Het leek Roman ook alsof ze een stuk slanker was dan toen hij haar eens van erg dichtbij naakt had gezien. Misschien had Forien een dieet gevolgd, of misschien leek ze ook maar slanker omdat ze erg elegant in het zwart was gekleed…

Eigenlijk was het door een interim collega gekomen dat Roman willens nillens Forien van naderbij had leren kennen. Hila had vijf weken lang gewerkt op het Vlaams Evenementen Bureau in Leuven om een documentalist te vervangen die zich had laten opereren voor zijn spataders. Roman Bruynzeel werkte daar toen ook als copywriter. In die betrekkelijk korte tijd hadden Bruynzeel en Hila een verhouding gehad. Die was kort maar intens geweest, en ze had geduurd tot op een vrijdag. Acht dagen later was Hila in maagdelijk wit getrouwd met een bekende koordirigent…

Wat Bruynzeel toen niet wist was dat Hila en Forien boezemvriendinnen waren. Geheimen hadden ze niet voor elkaar.

Op een dag lag er een brief bij het VEB op het bureau van Bruynzeel. Hij was aan de achterkant verzegeld met zegellak. Nieuwsgierig verbrak Roman het zegel. Dit kreeg hij te lezen, in een keurig schuin handschrift geschreven:

“Geachte Mijnheer Bruynzeel (of mag ik ‘Roman’ zeggen?)

Misschien herinnert u zich mijn naam nog? Ik heet Forien, en ik ben de beste vriendin van Hila, die u zeker goed kent. Wij hebben elkaar voor een paar jaar enkele keren ontmoet, maar misschien herinnert u zich dat niet meer.

Ik zou een beroep op uw competentie als schrijver van reclameteksten willen doen.

Beroepshalve werk ik als biologe voor de Vrije Universiteit Brussel. Daarbuiten organiseer ik geleide uitstappen naar de kust voor mensen die interesse hebben voor zeebiologie, dit tegen betaling uiteraard.

Om meer potentiële klanten aan te trekken zou ik u beleefd willen vragen om voor mij een folder op te stellen waarin mijn initiatief zo aantrekkelijk mogelijk wordt voorgesteld. Mijn vriendin Hila heeft me verzekerd dat u daarin uitblinkt, en dat niemand aan uw charmerende woorden kan weerstaan als u zich voor iets inspant.

Jammer genoeg kan ik u voor uw werk niet financieel vergoeden. Ik kan u wel een gratis uitstap naar zee aanbieden. De kosten voor uw busreis en de lunch zal ik op mij nemen.

Om verdere afspraken te maken zal ik u in het weekend bellen. Uw telefoonnummer in Hasselt heeft Hila me doorgegeven.

Dank bij voorbaat voor uw vrijwillige medewerking.

Met hoogachting

Forien.

P.S. Misschien nog eens zeggen dat ik de beste vriendin van Hila ben.”

...Daar had je het, dacht Roman. Vijf weken lang waren hij en Hila in die periode minnaars geweest. Nu kreeg opeens zijn avontuur met zijn vroegere collega bij het Vlaams Evenementen Bureau een totaal onverwachte wending. Hila had duidelijk haar mond niet gehouden over haar kortstondige relatie met Roman. Tegen haar beste vriendin Forien had ze blijkbaar opgeschept over Romans kwaliteiten als copywriter, en misschien zelfs over zijn seksuele prestaties.

Forien belde Roman bij hem thuis in Hasselt op een zondag half juni, vlak voordat de schoolvakanties begonnen. Ze vroeg hem of hij die tekst om haar begeleide reizen naar zee aan te prijzen al klaar had.

Roman antwoordde haar dat hij nog niets op papier had, en dat Forien misschien best een andere schrijver van reclameteksten aansprak om haar initiatief in de verf te zetten.

Toen Forien voelde dat Roman niet echt geïnteresseerd was om te doen wat zij graag wou werd haar toon over de telefoon tamelijk bitsig. Ze zei dat ze de zaterdag daarop een uitstap organiseerde naar De Panne. Als Roman meekwam zou hij een idee krijgen wat haar initiatief behelsde. Dat zou hem zeker meer concrete informatie geven, en misschien ook inspiratie, om een afdoende reclametekst te schrijven.

Roman wimpelde Forien af. Hij zei dat hij voor die zaterdag al iets anders op zijn agenda had. Met een benepen, maar duidelijk dreigende stem zei Forien daarop dat Roman maar beter kon meekomen als hij wist wat goed voor hem was. Weer herhaalde Forien dat ze de beste vriend van Hila was. Zij voegde eraan toe: “Je weet wat ik bedoel”.

Roman zuchtte. Hij besefte dat hij niet anders kon dan meegaan op uitstap naar De Panne. Deed hij dat niet, dan was het zo goed als zeker dat Rachel overal zou rondvertellen dat Hila en hij enkele weken aan één stuk geneukt hadden als wilde beesten. Als dat ooit aan de oren van zijn vrouw zou komen, dan was het hek van de dam. Dus zou hij maar toegeven. Voor een dagje naar zee, het kon wel fijn worden als het weer fatsoenlijk was. En die reclameboodschap? Roman had ervaring en routine genoeg om die in minder dan geen tijd uit zijn mouw te schudden.

Die zaterdag vertrok de bus aan de Heizel in Brussel. Het gezelschap dat van daar uit naar De Panne reed was een echt allegaartje. Er waren een aantal gepensioneerden bij, van wie er een paar stokoud leken te zijn en nog nauwelijks konden stappen. Aan het andere uiterste van de leeftijdsscala waren er dan een vijftal jonge universiteitsstudenten, drie meisjes en twee jongens. Daar tussenin waren de meeste deelnemers dames van tussen vijfendertig en vijftig. Roman kende dat publiek. Ook bij een aantal evenementen dat het VEB organiseerde draafde dit soort dames op. Er waren leden van Femma bij, maar ook ongeorganiseerde vrijgezellinnen, gescheiden vrouwen en in veel mindere mate weduwen. Die dames hadden allemaal één ding gemeen. Ze waren desperaat op zoek naar een partner die hun levensgezel zou kunnen worden. Niet het evenement als dusdanig, of in dit geval de biologische uitstap, interesseerde ze. Ze zochten het gezelschap van anderen bij dit soort gelegenheden op in de hoop dat het waterkansje om een partner te vinden zich zou voordoen. Om dat kansje waar te nemen waren ze bereid om te betalen, en daarvan maakten evenementenbureaus en mensen als Forien dankbaar gebruik.

Reisleidster Forien zat vooraan in de bus langs Roman met de micro in de hand om waar het nodig was deskundige commentaar te geven. Het viel Roman op dat zij constant met haar linkerdij tegen zijn rechterbeen drukte. Nu, net als Hila indertijd had Forien tamelijk brede billen. Misschien kwam het daardoor dat zij in de relatief smalle zetels in de bus bijna verplicht was wat druk bij haar buur te zetten, zeker als ze zich omkeerde naar de andere passagiers in de bus. Nochtans kreeg Roman de indruk dat Rachel wel echt opzettelijk met haar dij tegen zijn bovenbeen aanwreef. Niet dat het hem echt stoorde, en hij liet het maar zo.

Eens aan zee bleek dat Forien zeer competent was waar het de zee, en vooral de biologische aspecten daarvan betrof. Haar uitleg tijdens de strandwandeling was erg interessant, en net als Hila wist Rachel haar ideeën kristalhelder te verwoorden. Ze praatte met inzicht en enthousiasme over alles wat met de Noordzee te maken had, de getijden, de chemische watersamenstelling, de vissen en de schelpdieren en wat nog allemaal meer…

Om te lunchen ging het gezelschap naar ‘La Dune’ op de Zeedijk in De Panne. Eigenlijk was dat geen echt restaurant, vond Roman, eerder een veredelde snackbar die vooral fast food aan de klanten voorschotelde. Maar het was niet aan hem om daar kritiek op te hebben, want Forien betaalde voor hem, en een gegeven paard mocht je niet in de mond kijken, dat had zijn grootmoeder hem lang geleden al voorgehouden.

Toen de lunch in La Dune op zijn einde liep stond Forien recht. Zij kondigde aan dat de deelnemers aan de uitstap nu twee uur vrij zouden zijn. Wie wilde kon naar het strand om schelpen te verzamelen, of het leven van de zeediertjes gaan observeren in de getijdenpoelen. Wie wou kon ook een wandeling gaan maken in de prachtige duinen van De Panne, in het stadje gaan winkelen of iets drinken totdat de bus terug naar Brussel zou vertrekken.

Aan Roman vroeg Forien om met haar mee te gaan naar een strand tegenover het Zeepark, dat was op ongeveer een kleine kilometer afstand. Daar wou ze gaan zwemmen en zich ontspannen, zei ze. Op weg naar dat strand gebeurde wat Roman verwacht had. Onbeschaamd vertelde Rachel al lachend dat zij alles wist wat Hila en Roman uitgespookt hadden, hoe ze geneukt hadden tegen de sterren op, soms in een bed, soms ook ergens anders, toen Hila die interim deed bij het Vlaams Evenementen Bureau. Het zag er naar uit, zei ze, dat Roman een vrouw ongelooflijk kon doen genieten van seks…

Wat Roman totaal niet had verwacht was het vervolg dat Forien aan haar verhaal breide. Ze wou met Roman die namiddag hetzelfde gevoel ervaren in de lichamelijke liefde als het genot dat hij aan Hila had geboden. Als hij daarop niet wilde ingaan en zo haar namiddag verpestte moest hij eens dat hij terug in Hasselt was de gevolgen maar dragen. Uit de toon van Foriens stem kon Roman duidelijk opmaken dat ze meende wat ze zei.

Na zijn affaire met Hila nog geen gans jaar daarvoor wou Roman niet in de kijker lopen. Als Forien het kwaad in de zin had kon zij in een handomdraai het comfortabel leventje dat hij leidde onderuit halen. Toch kon of wilde Roman niet onmiddellijk geloven dat zij van hem verwachtte dat hij haar neukte. Zij kenden elkaar tenslotte nauwelijks. Dus zei hij haar dat. Forien stak haar kin vooruit en zei dreigend dat hij vijf minuten tijd had om tot een besluit te komen. Ze waren nu bijna op de plek aan het strand waar zij naartoe wou.

Roman haalde de schouders op, en zei in zijn beste Frans: “Ce que femme veut, Dieu veut.”

Forien liet er geen gras over groeien. Toen ze ter hoogte van het Zeepark gekomen waren wenkte ze op een oud ventje dat met een rood en wit geschilderde strandkar tegen de dijk te wachten stond. Het mannetje zette zich als een Brabants trekpaard voor de kar en sleurde ze door het zand naar de zee toe. Forien haalde uit haar handtas het huurgeld dat de man voor de strandkar wou, en onmiddellijk daarna trok ze Roman in het houten huisje op wielen naar binnen. Haar zwemkledij aantrekken was helemaal niet Forien haar bedoeling. In een oogwenk kleedde zij zich uit tot ze poedelnaakt voor Roman stond. Eens dat gebeurd was trok ze Roman zijn T-shirt over zijn hoofd. Het geduld om zijn broek uit te trekken had ze niet. Ze ritste zijn jeans open en haalde zijn piemel uit zijn onderbroek. Een paar keer haalde ze de voorhuid heen en weer over zijn eikel, en binnen de kortste keren stond Roman zijn stijve pik pal naar omhoog…

Zo bedreef Roman Bruynzeel die namiddag in een wit en rood gestreepte strandkar de liefde met Forien. Zonder dat hij het wilde vergeleek Rob de naakte Forien met haar vriendin Hila. Forien was een beetje groter dan Hila, misschien vijf centimeter, en net als Hila had ze brede billen en dikke gespierde dijen. Voor de rest waren er weinig gelijkenissen. Forien was gezetter dan Hila zonder echt dik te zijn. Hila was blond, en ze had heel mooie ronde borsten met zachtroze tepeltjes die nauwelijks uitstaken uit de rozerode tepelhoven, tenzij ze zwollen en hard werden omdat Roman er aan zoog of ze masseerde. Forien had grotere en malsere borsten die wat doorhingen met een donkerder huid die blauw dooraderd was. Zowel haar tepelhoven als haar grote tepels waren donkerbruin. Haar zwarte krulharen verborgen deels haar gebruind gezicht, daar waar Hila lichtblond haar had op schouderlengte. Hila had tussen haar benen een enorme massa rossig schaamhaar, maar dat was gans anders bij Forien. Die haar schaamhaar was gitzwart en vormde een perfect driehoekje op haar venusheuvel. Roman vermoedde dat Forien haar schaamhaar trimde, zo perfect symmetrisch zag het er uit aan weerszijden van haar schaamspleet. De toegang tot haar kut was ook veel beter te zien dan bij Hila.

Daar in die strandkar vlak bij de brandingslijn probeerde Roman zijn best te doen om Forien tevreden te stellen. Hij streelde haar over haar rug en haar billen, over haar borsten en haar tamelijk bolle buik. Terwijl kuste hij haar om haar voor de liefde klaar te maken. Dat was bij Forien blijkbaar niet echt nodig. Misschien had ze ook geen geduld voor een uitgebreid voorspel, of vond ze dat ze daarvoor geen tijd hadden. Ze ging met haar rug tegen de houden wand van de strandkar staan, spreidde haar benen en trok Roman naar zich toe. Met haar linkerhand nam ze zijn gezwollen piemel en stak die moeiteloos in haar neukspleet naar binnen. Het bleek dat ze botergeil was, zo nat was ze tussen haar benen.

Roman drukte Forien tegen de houten wand van de strandcabine en begon in haar flamoes heen en weer te stoten. De vrijpartij duurde niet langer dan vijf minuten. Roman duwde Forien nog harder tegen de houten wand, en na een laatste slag met zijn heupen spoot hij zijn zaad in haar, al hijgend en kreunend.

Hij wist niet of Forien van het vrijen met hem had genoten. Terwijl hij in die enkele minuten dat het geduurd had in haar heen en weer stootte kreunde en zuchtte Forien de hele tijd, maar ze beheerste zich. Misschien was het omdat ze bang was dat andere zwemmers of mensen die op het strand voorbij wandelden konden horen wat er gaande was in die houten strandkar. In elk geval was Roman niet in staat om Forien een ??orgasme te bezorgen, daarvoor was de tijd dat hij in haar bewoog te kort. Het was nogal pretentieus van zijn kant, maar hij meende dat Forien op zijn minst een beetje had genoten van hun vrijen. Terwijl hij bezig was met haar lichaam te aaien en zijn piemel de wanden van haar kut stimuleerde gooide ze haar hoofd achterover, met haar mond wijd open. Roman kon alleen het wit van haar ogen zien als hij opkeek.

Het was een unieke ervaring, en ook was ze eenmalig. Na dat kort intiem samenzijn in de gestreepte strandkar in De Panne heeft Forien nooit Roman Bruynzeel nog gecontacteerd. Zelfs heeft hij nooit voor haar een reclametekst moeten schrijven. Waarschijnlijk kwam Forien die zaterdagnamiddag in De Panne tot de conclusie dat, ondanks wat Hila over haar kortstondige minnaar verteld had, de seksuele prestaties van Roman niet echt waren wat Forien ervan verwacht had. Of misschien had ze het niet meer de moeite waard gevonden. Had ze gedacht dat als de kwaliteit van Roman zijn reclameteksten ongeveer dezelfde was als die van zijn konijnengeneuk het sop de kool niet waard was?

Alleszins, toen Roman haar na al die jaren plots terugzag op Blokken zag hij de scène die zich in de strandcabine had afgespeeld haarscherp in zijn geest terug. Bij zichzelf glimlachte hij. Immers, ook minder goede herinneringen hebben hun charme.

© Robur Quercus 2022