Speciale Begrafenis

Speciale Begrafenis

Verwittiging:

Dit is een sterk erotisch verhaal, enkel bedoeld voor volwassen rijpere lezers.

Alle overeenkomsten met reëel bestaande personen en/of situaties zijn louter toevallig en vallen volledig buiten de wil, het opzet en de verantwoordelijkheid van de auteur.

Het was een trieste dag. Voor Andrea Beerden was het zelfs de droevigste dag uit haar leven tot dan toe. Haar man Nest Reekmans was plots gestorven aan een hartinfarct, en vandaag werd hij begraven. Het ergste vond Andrea dat ze in de kerk van Sint-Rochus door de middengang naar voren moest lopen tussen al dat volk dat nieuwsgierig naar haar keek om te zien of ze ook wel echt verdriet had. Er waren er immers in de kerk die vonden dat Nest Reekmans geen enkele traan verdiende.

Eens Andrea en de familie vooraan in de kerk hun plaatsen hadden ingenomen kon de rouwplechtigheid beginnen. De dienst werd geleid door diaken Gerrit Duyckaerts. Die had op het bisdom een speciale cursus gevolgd om voor te gaan bij begrafenisrituelen. Eerst zegde Duyckaerts een passend rouwgebed op en dan drukte hij op de knop van de CD-speler om “De Vlieger” van André Hazes, een van de favoriete liedjes van Nest Reekmans te laten horen. Daar bleef het niet bij. Bea Reekmans, een nicht van Nest, stond recht en zong “Little Girl Blue” van Janis Joplin. Andrea kon haar tranen niet meer bedwingen terwijl Bea het lied uitschreeuwde met haar rauwe stem, net alsof het speciaal voor haar geschreven was.

Toen Bea aan de laatste noten bezig was stopte ze ineens met zingen. Ze keek recht voor zich uit de kerk in alsof ze een geest gezien had. Andrea Beerden keerde zich om op haar stoel. Er kwam een grote asblonde vrouw met een goed gevuld Rubensiaans figuur door de middengang naar voren gemarcheerd. Andrea had de indruk dat ze nog nooit een vrouw gezien had met zo brede heupen en zo dikke billen die schommelden bij elke stap. Het leek alsof de blondine opzettelijk haar billen deed op en neer gaan om de aandacht te trekken. Maar ook haar kleed viel op. Het was wel zwart, de rouwkleur, maar daar hield het rouwgevoel ook op. De zwarte stof was doorschijnend en het kleed was zo kort… Als die blonde zou niezen kon iedereen in de kerk haar kont zien. Hopelijk, dacht Andrea, had dat onbeschaamde wijf een onderbroek aan…

Maar die blonde vrouw was helemaal niet verlegen over hoe ze er uitzag. Ze stapte naar voren met haar schouders achteruit en haar dikke borsten naar voren in de richting van het altaar. Haar hoofd hield ze fier naar omhoog en op haar gezicht lag een glimlach die helemaal niet op rouwen wees. Ze ging tussen de familie door tot helemaal vooraan in de kerk en dan boog ze naar links. In de zijbeuk ging ze op de eerste rij zitten met haar gezicht naar de rouwende familieleden.

Iedereen had het arrogante gedrag van de blonde vamp gemerkt. Er steeg een gemurmel op in de kerk, en verscheidene aanwezigen vroegen aan elkaar: “Wie is dat toch wel?”

Andrea reageerde niet. Zij wou niet opvallen in de overvolle kerk waar zo goed als iedereen haar kende. Maar dat was niet het geval voor Melanie, de 77-jarige moeder van Nest Reekmans. Die was duidelijk verontwaardigd. Ze stapte zonder aarzelen naar de zijbeuk waar de blonde vrouw zat en sprak haar aan. Melanie hoorde niet meer zo goed, en ze sprak zo luid dat de helft van de kerkgangers het gesprek duidelijk konden volgen.

“Wie zijt gij? En wat komt gij hier doen?” vroeg Melanie bits.

“Ik heet Cerise, en ik was de liefde van Nest zijn leven,” antwoordde de vreemde vrouw. “Ik heb hem elf jaar lang gekend. Minstens eens om de veertien dagen kwam hij naar me toe om me te poepen.”

Nest zijn moeder stond daar als aan de grond genageld door die schandalige bewering. Maar haar stem was ze niet kwijt:

“Wel, Denise, zijt gij niet beschaamd om zoiets van mijn overleden zoon te durven zeggen?” vroeg ze.

“Ik heet Cerise, niet Denise,” was het antwoord. “Ik moet nergens voor beschaamd zijn. Nest en ik hebben elkaar goed verstaan, elf jaar lang. Het was echt een plezier om met hem naar bed te gaan. Hij besteedde veel zorg aan het poepen, zodat ik er ook iets aan had. Het waren heerlijke dinsdagavonden als hij me kwam opzoeken.”

Echt tumult ontstond er niet in de kerk van Sint-Rochus, maar het leek er wel een beetje op. Mensen begonnen half luidop met elkaar te praten over wat ze van de blonde vrouw gehoord hadden. Lachen deed niemand, maar hier en daar was er wel een man die een rood gezicht kreeg. Ook was er iemand die luidop vloekte… De blondine trok zich daar totaal niets van aan. Op haar gezicht bleef die hautaine glimlach zweven. Uitdagend was ze ook nog. Ze legde haar ene been over het andere. De mensen die tegenover haar zaten kregen een spectaculair zicht op haar massieve blanke dijen, maar niet echt op haar kruis. Of ze toch een onderbroek aan had, of naar de begrafenisdienst gekomen was in haar blote kont was niet te zien. Anders zou het schandaal in de kerk van Sint-Rochus al te groot geweest zijn.

De goede gang van de begrafenisplechtigheid was verstoord. Ook aan voorganger diaken Gerrit Duyckaerts was het gesprek tussen Melanie en de wufte blonde vrouw niet ontgaan. Hij had niet alleen, zoals sommige anderen, een rood gezicht gekregen. Van wat er gaande was begon Gerrit warempel te zweten. Nooit in zijn prille carrière als diaken in de Sint-Rochusparochie was hij zo gegeneerd geweest. Wat hij in deze omstandigheden moest doen wist Duyckaerts niet zeker. Wel kon hij het opbrengen zijn zenuwen meester te blijven en een schijn van waardigheid als bedienaar van de Heilige Kerk op te houden. Naar Cerise toegaan durfde de diaken niet. Wie wist hoe ze zou reageren? Ze was bekwaam om hem uit te schelden of om een boekje over hem open te doen.

Dus deed Gerrit Duyckaerts alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Hij voerde plichtsgetrouw de rest van het begrafenisritueel uit. Dat verliep, tot de grote tevredenheid van de diaken en ook van Andrea Beerden, rimpelloos, net als alle andere begrafenisdiensten waarin Duyckaerts de plechtigheid in goede banen had geleid. Het beetje ongemak dat de aanwezigheid van Cerise had veroorzaakt was gewoon een “accident de parcours” dat in de parochie de tongen wel even in beweging zou houden, meer evengoed vlug vergeten zou zijn.

Nadat de rest van het programma was afgewerkt en het tijd was voor het laatste afscheid van Nest Reekmans stond de verleidster op en liep snel als eerste naar de kist. Ze boog zich voorover en kuste het hout, ongeveer ter hoogte van waar Nest zijn lippen zich bevonden. De Sint-Rochus gemeente snakte naar adem. Cerise bukte zich diep voorover, en niet alleen had ze de gelovigen van Sint-Rochus niet gerespecteerd door haar aanwezigheid in de kerk, ze had ook geen slipje aan. Haar goed gevulde schaamlippen deden de mannen stoute gedachten krijgen, de vrouwen staken ze werkelijk de ogen uit.

Zo snel ze kon liep Andrea Beerden de kerk uit na de begrafenisplechtigheid van haar man, onzeker of ze zich meer schaamde voor de plotse verschijning van die zijn minnares of hoe sexy Cerise eruitzag. Zelfs Andrea kreeg het een beetje warm toen Cerise zich voorover boog. Zelf had ze maar dunne dorre schaamlippen, maar die van Cerise waren zo uitgesproken sappig… En van sappig gesproken, tot overmaat van ramp kon iedereen zien hoe nat Cerise was tussen haar benen. In vergelijking met de gezette Cerise was Andrea een onaantrekkelijke vrouw op haar leeftijd. Daardoor was ze opgeschrikt door deze hoer bij het laatste afscheid van haar man, ook als die haar achter haar rug bedrogen had dat het kraakte! Dat prikte, en de pijn van deze waarheid was erger dan dat ze haar schijnheilige op het oog lieve Nest te ruste moest leggen…

Drie uur in de namiddag… Diaken Gerrit Duyckaerts diende zich aan in de “Juicy Prune Bar” op de Chaussée d’Amour in Brustem. Cerise verwachtte hem, want hij had haar onmiddellijk na de begrafenisdienst gebeld. Ze had zich uitgekleed, op haar onderbroek na, en ze lag op haar buik in bed, in afwachting dat Duyckaerts zich ook had uitgekleed.

“Waarom was dat nodig dat je deze voormiddag naar de begrafenis kwam?” vroeg de diaken.

“Laat ons zeggen dat ik in je parochie meer klanten heb dan jou en Nest Reekmans,” antwoordde Cerise. “Maar daar wil ik het niet over hebben. Doe nu maar waarvoor je naar me toe gekomen bent.”

“Doe je broek dan maar uit, meisje,” zei Duyckaerts. “Anders kan ik niet aan je kut. En hou je hand er niet voor, zoals de laatste keer. Ik zie zo graag je neukholletje, weet je.”

Cerise lag op haar zij, en ze wou haar laatste greintje zelfwaardigheid behouden. Ze ging op haar buik liggen en zei:

“Waarop wacht je nog? Trek mijn broek maar naar omlaag en steek hem erin. Je zal het vandaag wel langs achter moeten doen.”

De diaken pakte de bovenste rand van haar onderbroek vast en trok die naar omlaag. Helemaal uit deed hij ze niet. Cerise verzette zich in haar hoofd zo lang zij kon, maar zij had dit nodig. Zij had het nodig om Duyckaerts of een andere man in haar kut te voelen bewegen. De mannelijkheid van de diaken zou haar leegte vullen terwijl hij hijgend schudde van oncontroleerbaar genot.

Cerise deed haar benen een beetje open om Gerrit de toegang tot haar spleet gemakkelijker te maken. Hij schoof zijn stijve pik diep in haar. Met de machtige stoten van zijn door veel seks geoefende heupen onderdrukte hij haar schuldgevoel en wakkerde hij haar verlangen aan. Zij duwde haar kont tegen zijn kruis terwijl zijn piemel diep in haar neukgat bonsde. En of Cerise het wou of niet, ze kon het niet helpen… Ondanks haar ervaring van bijna vijftien jaar in het oudste beroep ter wereld had ze nog nooit zo lang of zo luid een orgasme gekregen. Nadat ook de diaken diep in haar was ontploft, terwijl zijn sperma uit haar mossel droop, leek Duyckaerts even de tijd voor stille bezinning te nemen. Hij nam een Kleenex uit de doos op het nachtkastje, droogde daar zijn nu slappe gereedschap mee af en stak zijn lul weer in zijn broek. Daarna boog hij zich voorover en kuste Cerise op haar wang.

“God zij met je, meisje. Ik zal voor de vergeving van je zonden bidden.”

“Dank u, pater Gerrit,” zei Cerise. “Je hebt me vandaag heerlijk gepoept. Bidden voor de vergeving van mijn zonden? Doe maar op. Van mij moet je wel niet verwachten dat ik hetzelfde voor jou doe.”

“Dat hoeft ook niet,” zei diaken Gerrit Duyckaerts. “Ik dop mijn eigen boontjes wel.”

En met die woorden ging de diaken weg en liet twintig euro extra achter op Cerises nachtkastje. Dat was zwijggeld, daar had ze ervaring mee. Toen haar nonkel Fons haar poepte toen ze veertien was kreeg ze ook geld voor haar stilte. Wel maar vijf euro elke keer.

© Robur Quercus 2022