Bijna Maagd

Bijna Maagd

Verwittiging:

Dit is een sterk erotisch verhaal, enkel bedoeld voor volwassen rijpere lezers.

Alle overeenkomsten met reëel bestaande personen en/of situaties zijn louter toevallig en vallen volledig buiten de wil, het opzet en de verantwoordelijkheid van de auteur.

Bij Matrix Life Insurance zou directrice Thérèse Anquelard haar verjaardag twee dagen later vieren. Het personeel wist wel wanneer, maar hoe oud Thérèse precies werd, dat wisten ze niet. De medewerkers bij Matrix Life Insurance hadden besloten dat ze haar pralines zouden aanbieden. Aan Frank Vanduren viel de opdracht te beurt om die te gaan kopen. De directiesecretaresse zou ze namens hun allemaal aan Anquelard aanbieden op de ochtend van haar verjaardag.

Om de aankoop van de pralines te financieren was er een omhaling op de kantoren van de levensverzekering. In totaal had Vanduren daarna 124 euro tot zijn beschikking om die boodschap te gaan doen.

Voor zijn moeder had Frank in het verleden al pralines gekocht bij haar verjaardag en bij moederdag, en soms ook zo maar. Voor hem smaakten alle pralines ongeveer hetzelfde. Daarom had hij voor mijn moeder er van allerlei merken gekocht, Neuhaus, Leonidas, Lady Godiva en nog andere. Zijn moeder was een dankbare vrouw en altijd blij dat hij aan haar gedacht had, met bloemen of met pralines. Maar de laatste paar keren had Frank pralines voor haar gekocht op de Treurenberg in een kleine chocolaterie met de zonderlinge naam “Cicadia”. Daar was maar één enkel winkelmeisje. Zij stelde zich aan hem voor als “Martine Praline”. Zo noemde iedereen in de buurt haar, beweerde ze al lachend. In elk geval, die winkeljuffer was uiterst vriendelijk en wou hem, voordat hij er kocht, haar pralines laten proeven. Dat deed Vanduren de eerste keer niet, want hij was gehaast. Hij liet haar voor zijn moeder een assortiment maken. Haar pralines waren nogal prijzig, maar zijn moeder was erover in de wolken. Ze beweerde dat ze in haar hele leven nog nooit zo een lekkere pralines had gegeten.

Daarna was Frank Vanduren nog twee keer bij Martine Praline geweest. Het klikte tussen hun twee, en als er geen andere klanten waren praatten ze wat, ze lachten en we gekscheerden, want Martine was altijd goed gezind.

Nu ging Frank dus zonder aarzelen naar “Cicadia” om pralines te kopen voor de verjaardag van Thérèse Anquelard. Martine was er, maar ze was nog een schaduw van het lieve vriendelijke verkoopstertje dat Vanduren tevoren had ontmoet. Ze zag er erg bedrukt uit. Misschien, dacht Frank, was dat omdat ze het druk had, want er stonden mensen aan te schuiven in de zaak. Toch vermoedde hij dat er meer aan de hand was met Martine.

Toen het zijn beurt was durfde Frank niet vragen wat er haar scheelde. Er stonden nog twee klanten achter hem, en die moesten niet horen waarom Martine er zo triest uitzag. Ten andere, Frank had de indruk dat als hij dat zou vragen het meisje elk ogenblik in tranen kon uitbarsten.

Toen Frank aan Martine vroeg om voor 124 euro een assortiment pralines samen te stellen bekeek ze hem verbijsterd.

“Voor 124 euro?” vroeg ze. “Dat is wel erg veel. Zo een bestelling heb ik nog nooit gekregen.”

Vanduren was een beetje verveeld.

“Het is niet voor mij,” zei hij. “Mijn collega’s en ik willen onze chef pralines aanbieden voor haar verjaardag. Die is over twee dagen. Wat stel jij voor?”

“Het is vandaag druk,” antwoordde Martine. “Nu kan ik dat assortiment onmogelijk maken. Het vraagt wat wikken en wegen om een goed assortiment te maken voor zo een som geld. En ook minstens twintig minuten tijd, misschien nog langer. Na de winkeluren kan dat wel. Als je wil kan ik de pralines zelfs bij jou thuis komen afleveren. Je woont toch in Schaarbeek, meen ik me te herinneren?”

Dat kwam Frank Vanduren goed uit. Hij gaf Martine zijn telefoonnummer en liet haar noteren waar hij precies woonde. De avond voor de verjaardag van Franks bazin zou zij tussen zeven en half acht ‘s avonds naar Schaarbeek komen en hem daar de pralines afleveren. Moest er iets onverwachts tussen komen dan zou ze hem bellen.

Om iets na zessen was Vanduren die avond dat Martine zou komen thuis van zijn werk bij Matrix Life Insurance. Net toen zich een boterham met kaas van Maredsous aan het klaarmaken was ging zijn telefoon. Hij nam op. Tot zijn verrassing had Lien me een selfie gestuurd. Haar gezicht zag er maar triest uit, maar dat was op de foto niet het belangrijkste. Wat Frank veel meer verbaasde was dat zij er volledig naakt op stond. Ze zat in een zetel en hield discreet haar hand voor haar kutje. Hem haar blote borsten tonen, daar was Martine blijkbaar niet voor gegeneerd. Die waren wel heel mooi, zowel door hun ronde vorm als van grootte. Wat Martine haar bedoeling was met die zwoele selfie, daar had Frank het raden naar.

Hij belde haar:

"Wat wil je eigenlijk zeggen met die selfie?"

"Ik breng je niet alleen die pralines. Als je er niets op tegen hebt zou ik vanavond wel even bij je willen blijven.”

"En dan?"

Eerst aarzelde Martine een beetje. Dan zei ze:

"We zullen afwachten wat er gaat gebeuren. Nog eens, als je er niets op tegen hebt dat ik even bij je blijf.”

Daar had Frank niets op tegen, en dat zei hij tegen Martine. Ze leek opgelucht toen ze dat hoorde.

Om kwart voor acht kwam Martine bij Frank Vanduren aan met drie kilo pralines, in drie dozen, elegant verpakt, elk met een grote strik en een zilveren plaatje eraan. Daarop stond “Gelukkige Verjaardag”.

Frank deed haar gaan zitten en bood haar iets te drinken aan. Ze wou niets drinken. Hij zag dat ze nog altijd triest was, en zenuwachtig ook.

“Heb je mijn selfie gezien?” vroeg ze hem.

“Ja, ik was een beetje verwonderd…” antwoordde Frank.

“Misschien had ik het niet moeten doen, je die te sturen,” zei ze stilletjes, “maar ik heb niemand die…”

En toen begon Martine te huilen, ook stilletjes, maar ze was in de put, zo intriest. Frank ging naar haar toe en nam haar in zijn armen. Dat deed haar goed. Ze hield op met huilen en klampte zich aan hem vast.

“Vertel het me maar,” zei Frank. “Ik kan goed luisteren.”

“Het gaat erg slecht met me,” zei ze. “Mijn vriend heeft me vorige maand verlaten voor iemand anders. Nu dreigt mijn baas me te ontslaan. Hij beweert dat ik te dik word omdat ik teveel van zijn pralines opeet als er geen klanten in de winkel zijn. Nu, sinds ik alleen ben en geen seks meer heb eet ik meer, uit frustratie en verveling. Dat ik verdikt ben, dat is waar, maar dat komt niet van pralines te eten.”

Weer begon Martine te huilen. Frank nam haar weer in zijn armen en drukte haar tegen zich aan. Ze rook zo heerlijk naar chocolade… Of het daaraan hing, wist Frank niet, maar in een impuls kuste hij Martine op haar lippen. Die waren erg warm, en ook een beetje nat van het huilen.

Voor ze het goed wisten lagen ze met elkaar op zijn bed, poedelnaakt. Martine had erg mooie borsten, rond en groot, maar toch tamelijk hard. Frank streelde die en zoog een beetje op haar tepels. Dat was ze blijkbaar niet gewoon, of ze had het niet graag, want ze rolde van hem weg en ging tussen mijn benen kijken. Ze was, net als sommige andere meisjes, erg geïnteresseerd in zijn piemel. Ze bekeek hem niet alleen van dichtbij, maar ze streelde hem ook voorzichtig. Hij stond al stijf, maar door dat strelen ging hij nog meer rechtop staan en kreeg Frank geweldige zin om hem in Martine haar kutje te steken. Opnieuw streelde hij haar borsten en kuste hij haar op haar warme mond. Op een bepaald moment spreidde zij haar benen. Met zijn vingers voelde hij tussen haar schaamlippen. Haar poesje was doornat. Frank was zo geil als boter en kroop boven op haar met de bedoeling zijn harde pik in haar kut te steken.

“Stop! Hou op! Maar wat ben je nu aan het doen?” riep Martine en ze duwde Frank van zich weg. “Ik ben hier niet klaar voor!”

Niet klaar? Haar kut kon eigenlijk niet natter zijn.

“Wat, bedoel je, niet klaar?” vroeg Frank haar verbaasd. “Heb je misschien nog meer voorspel nodig?”

“Nee, met voorspel heeft het niets te maken. Ik wilde het je niet vertellen, maar ik ben eigenlijk nog steeds bijna maagd,” zei Martine verlegen. “Ik heb heel weinig ervaring met seks.”

“Maar heb je toch al ervaring?” wou Frank weten.

“Wel, ik masturbeer bijna elke dag,” antwoordde Martine. “Maar met een man…”

“Bedoel je dat nog nooit een man je heeft gepenetreerd met zijn penis?” vroeg Frank verbaasd.

“Niet echt,” antwoordde Martine. “Het is als wel eens eerder gebeurd, maar zeer zelden. Ik ben technisch gezien nog maagd, denk ik.”

“Technisch gezien? Wat bedoel je daarmee?”

“Hoe moet ik dat zeggen? Wel, ik ben praktisch nog maagd, dat meen ik! Die paar keer dat een man zijn pik in mijn kutje stopte wilde ik niet dat hij zijn sperma in mij vrijliet. Hij moest op mijn buik of tussen mijn borsten ejaculeren. En ook, ik ben nog nooit met een man klaargekomen. Ik heb alleen orgasmes gehad als ik met mezelf speelde en over mijn clitoris wreef. Daarom voel ik me technisch en praktisch maagd."

Dus begreep Frank dat hij met Martine niet aan zijn trekken zou komen. Ze was alleen geïnteresseerd in het zien van zijn pik, dacht hij. Hij had gewild dat hij haar kon neuken zoals hij had gewild. Ze had een lichaam dat het echt waard was, deze "bijna-maagd".

Maar het ging er niet van komen. Dus stapte Frank uit bed om zich weer aan te kleden. Martine leek ontevreden omdat ze met grote ogen van verwondering naar zijn piemel keek.

"Wat ga je nu doen?" vroeg zij.

“Ik ga me terug aankleden,” antwoordde Frank. “Ik wil je maagdelijkheid niet verstoren.”

“Wie heeft gezegd dat ik zo wil blijven?” vroeg Martine tot Franks verbazing. “Een mens kan toch van gedachten veranderen, niet?”

Wat Martine bedoelde was Frank een raadsel. Dus vroeg hij haar botweg:

“Wil je dat ik je neuk of heb je dat liever niet? Of heb je liever dat ik met mijn vingers voor je clitoris zorg tot je klaar komt?

“Nee, kom maar weer bij me in bed,” drong Martine aan. “Neuk me gewoon zoals je wilt.”

“Je hebt mijn lul gezien,” antwoordde Frank. “Als je technisch gezien een maagd bent kan het een probleem zijn om die in je poesje te stoppen.”

“Ik denk het niet,” antwoordde Martine. “Je weet niet eens hoe wijd ik mijn benen kan spreiden! Ik heb balletlessen gevolgd van toen ik acht was tot twee jaar geleden. Geloof me, “de grand écart”, die kan ik perfect doen.”

“Laat me dat maar eens zien,” lachte Frank. “Ik heb nog nooit seks gehad met een meisje dat een experte was in dit soort halsbrekende toeren.”

Martine wachtte niet langer. Ze trok Frank op het bed en opende haar benen zover ze kon. Hij kroop opnieuw op haar. Zoals hij al had vermoed was het niet gemakkelijk om zijn stijve pik in haar kutje naar binnen te krijgen. Martine moest hem een beetje helpen, maar toen zijn piemel eenmaal in haar neuktunnel zat, ging alles relatief goed. Ik neukte haar zachtjes om haar geen pijn te doen. Dat was wel nodig, want soms slaakte Martine een kreetje, ze zuchtte en kreunde als hij te hard duwde. Soms kreeg Frank het gevoel dat ze oprecht bang was dat ze beschadigd zou raken door het komen en gaan van mijn pik in haar vagina. Hij dacht zelfs even dat ze hem toeliet om haar te neuken als een persoonlijke gunst voor hem omdat hij in de zaak waar zij werkte zoveel pralines had gekocht.

Martine neuken duurde niet lang. Ze had een spannertje, en dat deed Franks orgasme eerder komen dan hij had verwacht. Even later spoot hij zijn sperma op haar buik, want toen ze voelde dat hij bijna klaarkwam, trok ze zijn pik uit haar spleet en klemde die vast terwijl ze zijn eikel naar haar buik gericht hield.

Achteraf dacht Frank dat, hoe mooi Martine's lichaam ook was, haar neuken een beetje teleurstellend uitviel. De juiste sfeer was er niet. Het ging er niet spontaan genoeg aan toe en hij had het spijtig gevonden dat hij zijn zaad niet in haar hete kutje mocht spuiten.

Na die toch wat teleurstellende vrijpartij met bijna-maagd Martine was Frank Vanduren een tijdje weggebleven uit de chocolaterie Cicadia. Frank heeft Martine nooit meer gezien en ze heeft nooit meer de “grand écart” voor hem hoeven te doen.

Toen Frank dan toch weer naar Cicadia ging om er pralines voor zijn moeder te kopen stond er een andere verkoopster achter de toonbank. Die was ongeveer even oud was als Martine, maar ze was slanker. In eerste instantie wou Vanduren dat meisje niet vragen wat er met Martine was gebeurd. Hij dacht dat haar baas waarschijnlijk zijn dreigement had uitgevoerd en Martine had ontslagen. Of was haar ex-vriendje bij haar teruggekomen en waren ze weer bij elkaar?

Maar Frank Vanduren hield wijselijk zijn mond. De bijna-maagd behoorde al tot het verleden. En er waren nog meer vissen in de Brusselse zee dan net maar Martine Praline.

© Robur Quercus 2022