Gepeste Liefjes

Gepeste Liefjes

Verwittiging:

Verhaal met erotische elementen, bedoeld voor rijpere lezers.

Alle overeenkomsten met reëel bestaande personen en/of situaties zijn louter toevallig en vallen volledig buiten de wil, het opzet en de verantwoordelijkheid van de auteur.

Zoals dat vaker gebeurt vond ik mijn eerste liefje op school. Of eigenlijk, wij vonden elkaar op de handelsschool aan het kanaal in Hasselt. Dat we liefjes werden kwam omdat wij allebei uitgelachen werden, en gepest door sommigen van hun klasgenoten, maar ook nog door andere leerlingen.

Ik heet André Vanmuysen, maar ik word door iedereen “Dré” genoemd. Mijn moeder was dol op mij. Ze vond het alleen maar erg dat ik het stekelhaar van mijn vader had geërfd, maar eigenlijk was dat maar een detail. Verder was zij erg ambitieus. Zij had een grote toekomst voor mij voorzien. Iemand die niet met zijn handen moest werken, een “heer”, dat wou zij van mij maken. Een advocaat of een ingenieur, misschien zelfs een dokter-specialist, waarom niet?

Daarom had ze mij na het lager onderwijs in Rapertingen ingeschreven in het Sint-Jozefscollege op de Guffenslaan in Hasselt. Jammer genoeg kon ik niet aan de gestelde verwachtingen voldoen. Op het college kon ik niet volgen. Het tweede jaar middelbaar heb ik zelfs moeten overzitten. Ondanks de teleurstelling van mijn moeder waren zowel ik als mijn vader al blij dat ik er uiteindelijk in geslaagd was op het college het lager middelbaar af te krijgen.

Ik ben op de handelsschool beland toen ik bijna zestien was. Eigenlijk was mijn vader Georges tevreden dat hij zijn zoon naar de handelsschool kon sturen. Hij had op de Luikersteenweg een zaak waar hij brandstoffen verkocht en vooral succes had met zijn depot van gasflessen, zowel propaan als butaan. Zijn enige wens was dat als ik oud genoeg was ik hem kon helpen in zijn handel, en daarna die kon overnemen, en wie weet? Misschien ook nog wel uitbreiden? Daarvoor zou een diploma van de handelsschool een niet te versmaden troef zijn…

Maar op de handelsschool werd ik gepest. Lang heeft dat wel niet geduurd, minder dan een half jaar. Ik was toen een erg dikke jongen. Dat kwam omdat zijn moeder mij als het ware vetmestte. Ik mocht van haar niets te kort komen. Vooral veel rundvlees zette zij me voor, entrecôtes en filet pur van bij slager Quetin in het klein Maastrichterstraatje. Varkensvlees kreeg ik ook, maar minder. Ze was bang dat haar “Dréke” klein en dik zou blijven, maar ook dat hij zou varen zoals zijn vader Georges. Georges wel niet dik, maar hij mat maar 1m68. Daarom stopte zij me vol om me goed te doen groeien. Echt gelukt is dat wel niet. Ik ben 1m74 geworden, en toen hield het groeien op…

Ik heb één zus. Zij heet Sylvie, maar wij zeggen “Vie” tegen haar, en als we iets van haar gedaan wilden krijgen werd dat “Vieke”, maar dat had ze niet graag. Raar genoeg kreeg mijn zus hetzelfde eten voorgezet als ik, en zij at evenveel als ik. Toch bleef zij slank, en toen ze zeventien was zaten de mannen achter haar aan, zo een mooie vrouw was ze geworden. Denk maar niet dat ik Sylvie bestoef omdat ze mijn zus is. Een echte “beauté” was Sylvie geworden. Ze leek een beetje op de bekende actrice Scarlett Johansson, maar ze was wel een halve kop kleiner dan die, maar zeker zo adembenemend mooi. Als ge me niet gelooft, ga het dan maar eens vragen achteraan op de Luikersteenweg en in Rapertingen…

“Vet varken… Billy Turf… Penszak… Rosse kloot...” Dat kreeg ik te horen op de speelplaats van de handelsschool, maar niet alleen dat. Ze lachten me uit en vroegen: “Heb je een muis in je broek in plaats van een piet, Vanmuysen? Je hebt nog nooit een muis gepoept, jij vette os!”

Dat laatste was waar. Seks had ik nog nooit gehad. In die tijd was er bijna niemand die dat genoegen kende op zo jonge leeftijd. Maar het eerste verwijt was totaal ongegrond. Ik had wel degelijk een piet in mijn broek, en die stond om de haverklap rechtop in die tijd. Of dat te maken had met het eten dat ik van mijn moeder kreeg, of met zijn natuur? Wie zal het zeggen?

Sylvie is drie jaar ouder is dan ik. Op haar school, de Ursulinen op het Groenplein, werd ze toen ze nog geen zestien was betrapt toen ze zich op het WC “vieze manieren” aan het doen was samen met een jongen. Die had Vie in het Hooghuis ontmoet en bij de Ursulinen ‘binnengesmokkeld’. De nonnen konden daar niet mee lachen, en Vie werd stante pede van die school weggestuurd. Ons moeder was razend! Wat een publiek schandaal door Vie haar fout, vond ze. Mijn vader Georges tilde er allemaal niet zo zwaar aan.

Vie zocht troost bij mij. Ik luisterde met open mond naar haar toen ze me van alles wat ze uitgespookt had op de hoogte bracht. Op dat WC bij de Ursulinen was ze die jongen terwijl ze op haar knieën lag aan het pijpen toen ze verrast werden. Vie vertelde me daarna open en bloot over haar seksleven. Nooit had ik vermoed dat mijn zus zich al vingerde van toen ze twaalf jaar oud was, en het normaal vond seks te hebben van toen ze nog niet helemaal zeventien was… Dus, die misschien overdadige seksuele drift, die zat bij ons misschien toch wel in onze genen? Alleszins, in die periode toen Sylvie zich slecht voelde en ze elke dag een preek vol verwijten van ons moeder kreeg steunde ik haar zo goed ik kon. Dat bracht ons nader tot elkaar, en later heeft Sylvie me op haar manier dubbel en dik terugbetaald voor de schouder om uit te huilen die ik haar toen geboden heb.

Nicky De Smet was toen vijftien, en ze werd ook gepest. Zij was nogal mager en had nog niet echt vrouwelijke vormen. Alsof ze anorexia nervosa had, zo zag zij er een beetje uit. Dat was niet zo, helemaal niet. Alleen, zij at heel erg gezond, veel groenten en fruit. Varkensvlees at ze helemaal niet, en runds of kip ook maar weinig. Daar had zij haar redenen voor: haar moeder, Karla Nagels, was in haar jeugd een van de meest getalenteerde tennisspeelsters van Hasselt geweest. In haar club de Yachting kon niemand haar kloppen, en ze had op het tenniscircuit verscheidene toernooien gewonnen. Jammer genoeg had ze toen ze B-speelster was haar veelbelovende carrière laten varen. Toen was ze dolverliefd geworden op Francis De Smet, een fabrikant van tenniskledij uit Oost-Vlaanderen. Ze trouwde met hem en ging met hem in Sint-Martens-Latem op de oever van de Leie wonen. Twee jaar later werd hun zoontje Peter geboren, nog eens achttien maanden later kwam Nicky. Ongeveer een jaar na de geboorte van het dochtertje was het huwelijk op de klippen gelopen. De vader van Nicky was hals over kop verliefd geworden op een Slovaakse tennisster die tenniskledij voor hem showde. Niet alleen was zij bloedmooi, blond en met erg lange benen, bovendien was zij zestien jaar jonger dan Francis De Smet…

Bij de scheiding kreeg Karla Nagels van haar man een villa in de Eugeen Leenlaan op het Hollands Veld in Hasselt. Hij bleef in Oost-Vlaanderen, en ze kwamen overeen dat hij voor hun zoon Peter zou zorgen, en Karla voor Nicky. Zo keerde Karla Nagels samen met haar dochtertje terug naar haar geboortestreek waar ze eigenlijk al altijd heimwee naar gehad had. Bovenop die villa kreeg ze van haar ex-man nog enkele miljoenen Belgische franks, want de euro bestond in die tijd nog niet. Ook begon Karla privé-tennislessen te geven, en dat bracht goed op. Alleen al daarvan konden zij en Nicky ruimschoots leven en zich meer permitteren dan veel andere mensen.

Nicky keek erg op naar haar moeder, en ze nam zich voor in haar voetsporen te treden, tenminste waar het tennis betrof. Dat maakte dat ze bijna geen gram vet teveel had. Niet alleen haar mager dieet droeg daartoe bij, maar evenzeer dat ze erg veel lichaamsbeweging had. Ze stond elke dag als het weer het toeliet minstens twee uur op de tenniscourts van de Yachting om te oefenen. In de winter, of als het weer dat verhinderde, ging ze joggen of oefende met toestellen die haar moeder in een kamer van het huis op het Hollands Veld geïnstalleerd had. Dat deed toen bijna niemand, het was fitness “avant la lettre”...

“Magere geit… Teringwijf... Krijg jij dan thuis niets te vreten? Strijkplank…” dat waren enkele van de scheldwoorden die Nicky op de handelsschool te horen kreeg. Wie dat zei kreeg van haar geen reactie. Het enige wat ze deed was triest kijken en maken dat ze wegkwam. Thuis, als ze op haar kamer alleen was, huilde ze dan wel. Ze vroeg zich af waaraan het hing dat precies zij zo gepest werd. Er waren immers nog heel wat andere magere meisjes op de handelsschool…

Nu, haar pesters waren gewoon jaloers. Tenslotte behoorde Nicky tot de “betere klasse” en toonde de merkkledij die ze droeg dat haar moeder geld had. Meestal kwamen haar outfits van bij Moray, een zaak van standing op de hoek van de Havermarkt en de Grote Markt, of de vestiging in de Demerstraat. Geregeld trok Nicky ook met haar moeder naar de Avenue Louise in Brussel en werd dan daar in het nieuw gezet met erg dure kledij.

De eerste kerstvakantie op de handelsschool, dat zijn voor mij twee ellendige weken geweest. Kerst- en Nieuwjaar wensen, tantes kussen, oppervlakkig praten met familieleden die ik nauwelijks kende. Maar vooral, eten, altijd maar veel eten bij de feesten… Almaar dikker worden, dat was natuurlijk het gevolg. Maar de pesterijen die ik door mijn overgewicht in de vorige maanden had moeten ondergaan, die vooral speelden me in het hoofd. Ik was er ziek van, en ik zag verschrikkelijk op tegen de eerste dag na de Kerstvakantie als ik weeral naar die rotschool aan het kanaal zou moeten.

Het was zo erg dat ik na Nieuwjaar bijna niet meer kon slapen ‘s nachts. Dat gaf me wel de tijd om na te denken. Het gepest moest stoppen, hoe dan ook. Er tolden verscheidene mogelijkheden door zijn hoofd, en uiteindelijk had ik mijn plan klaar om een einde aan de pesterijen te maken.

Ik was wel tamelijk klein van gestalte en dik, maar sterk was ik ook. Dat kwam omdat van toen ik twaalf was mijn vader Georges me “inspande” in zijn bedrijfje. Twee of drie keer per week deed hij me helpen om met gasflessen te zeulen, zowel met lege als met volle. Ik moest helpen om de bestelwagen van mijn vader in- en uit te laden. De gasflessen wogen erg zwaar. Om fatsoenlijk in evenwicht te blijven als je ze droeg moest je er één in elke hand meesleuren. In het begin was dat voor mij een marteling, maar na een tijdje ging dat tamelijk vlot. Het gevolg was dat ik keiharde bicepsen kreeg en ook sterke rug- en beenspieren.

Dat pesten was ik dus spuugzat. Het tweede trimester ging beginnen. Met opgeheven hoofd en in dat hoofd mijn plan fietste ik terug naar de handelsschool die eerste maandag. In plaats van te gaan klagen bij een surveillant of een leerkracht besloot ik mijn eigen boontjes te doppen. Daarvoor koos ik een “slachtoffer” uit. Dat was een van de grootste jongens van de school die twee klassen hoger zat dan ik. Florent Vinckenbosch heette hij, iemand van Wimmertingen, en het was een slungel met een erg grote mond.

Tijdens de speeltijd kwam hij weer op me af, met in zijn zog zijn “volgelingen”. Dat waren er vier of vijf die er plezier in hadden dat Florent andere leerlingen vernederde. Ik ging met mijn rug tegen de muur staan en wachtte af. Zenuwachtig was ik wel, maar echt bang eigenlijk niet, of toch niet meer.

Florent stak zijn kop vooruit en begon zijn scheldlitanie. Ik wachtte dit keer niet tot op het einde, maar hij haalde uit en gaf de kerel zo hard ik kon met zijn vuist een lel in zijn maag. Die klap, waar “dikke Dré” al zijn gewicht had achter gezet, sneed de pester zijn adem af. Hij plooide dubbel met een blik van ongeloof in zijn ogen. Ik liet het daar niet bij. Een tweede savolet kreeg de pester ook nog, een uppercut onder zijn kin. Florent kermde en viel voor mij op zijn knieën, alsof hij genade aan me wou vragen. Genade? Daar was geen sprake van na al die keren dat Vinckenbosch mij het bloed vanonder de nagels had gehaald! Ik schopte hem zo hard ik kon tussen zijn benen met de bedoeling zijn ballen te raken. Ik had Florent wel degelijk vol in zijn kloten getrapt, want hij ging buiten westen en viel omver.

Daar liet ik het maar bij. Ik keek de trawanten van Florent recht in de ogen. Die meelopers hadden zich aan vette Dré serieus mispakt. Ze kakten bijna in hun broek van schrik dat ik ze ook een pandoering zou geven. Zin om hun “leider” te helpen hadden ze helemaal niet meer en ze dropen af met de staart tussen hun benen.

Van toen af had ik geen probleem meer met pesten. Hoe ik met Florent Vinckenbosch afgerekend had verspreidde zich op school als een lopend vuurtje. De meeste vroegere belagers liepen van dan af met een boogje om mij heen.

Ook Nicky was aan de weet gekomen hoe ik een pester een lesje had geleerd. Had ze daar bewondering voor? Of wou ze misschien bescherming bij mij vinden tegen haar eigen pesters? Alleszins, ze zocht meer en meer mijn gezelschap op. Niemand viel haar van dan af nog lastig.

Van het een kwam het ander. Nicky werd mijn eerste lief. In het begin was dat heel onschuldig. Na school fietsten ze samen in de richting van waar ze woonde. Recht naar huis reden we geen van beiden. We sloegen de Kroonwinningstraat in, en op de hoek van de Singelbeekstraat trokken we aan het kasteeltje van “Baron Gilly” het parkje in. De eigendom behoorde toen toe aan De Voorzorg, de socialistische ziekenkas, en lag er verwaarloosd bij. Ook het parkje rond de vijver was erg verwilderd, maar dat kwam ons goed uit. Ergens waar er dichte struiken stonden hielden we halt. Uit het zicht van onbescheiden blikken kusjes aan elkaar geven, dat was onze eerste stap als liefjes.

In het begin bleef het bij kussen. Ook als het tongkussen werden, kussen alleen, dat bleef niet duren. Mijn handen hield ik op de duur niet langer thuis en ik begon Nicky stilaan te aaien. Niet alleen dat, ik wou haar ook overal betasten. In het begin stribbelde ze tegen en ze duwde mijn handen weg. Uiteindelijk liet ze me toch toe haar borstjes aan te raken. Het spreekt vanzelf dat daardoor mijn piemel keihard werd en ik enorm zin in haar kreeg. Dat voelde Nicky wel degelijk aan. Haar borsten, tot daartoe, maar dat ik haar tussen haar benen wou bevoelen, dat stond ze me niet toe.

“Wanneer mag ik je tetten eens zien?” vroeg ik haar op een keer.

“Daar is niets aan te zien,” antwoordde zij verlegen. “Je hebt ze toch gevoeld, dus weet je dat mijn tetjes erg klein zijn.”

“Klein misschien wel,” zei ik. “Maar hard ook, en veerkrachtig, dat heb ik gemerkt. Ik denk dat ze heel erg mooi zijn.”

Dat compliment had precies indruk op Nicky gemaakt. Twee dagen later wou ze niet de struiken in aan het kasteeltje op de hoek van de Singelbeekstraat.

“Kom maar met me mee naar huis,” zei ze. “Mijn moeder is er niet. Die is nu tennisles aan het geven. Ik zal je eens iets laten zien dat je wel graag wil.”

Wat dat was, dat kon ik wel raden. Het wond me enorm op, en zelfs eer het zover was stond mijn piemel op barsten van de zin. Zo snel als we konden fietsten we samen naar haar thuis op de Eugeen Leenlaan. Eens op haar kamer deed Nicky haar T-shirt uit en ook haar kleine sportbeha. Ze had echt mooie tietjes met tamelijk donkere tepeltjes. En inderdaad, toen ik haar tietjes aaide en er een beetje mee speelde bleken ze nogal hard.

Van dan af nam Nicky me mee naar haar kamer telkens als haar moeder niet thuis was. Dat ik met haar borstjes bezig was had Nicky ook wel erg graag. Het liefst had ze dat ik haar tepeltjes in mijn mond nam en er een beetje op zoog. Dat kon ik opmaken uit haar zuchten, en vooral toen ze op een dag een witte trainingbroek aan had. Ik zag dat er een vochtige vlek tussen haar benen was. Wat dat te betekenen had wist ik niet. Daarvoor was ik toen te onervaren. Met mijn dom gezicht vroeg ik:

“Wat is dat? Heb je een beetje in je broek geplast?”

Nicky was, terecht, verontwaardigd:

“Wat denk je wel? Weet je dan niet wat er met een meisje gebeurt als je met haar borsten speelt, en zeker als je aan haar tepels likt? Nee, ik heb niet in mijn slipje geplast. Dit is vocht dat uit mijn kutje druipt als ik zin krijg.”

“Heb je echt zin? Ik ook! Willen we het dan eens doen?”

Zij bekeek mij alsof ik een regelrechte smeerlap was.

“Ben jij nog wel goed wijs? Wat denk je wel? Ben je niet beschaamd?” vroeg ze. “Heb je er al eens aan gedacht hoe oud we nog maar zijn? Voor wat jij me vraagt ben ik nog helemaal niet klaar. En dan nog, stel je voor dat ik op mijn leeftijd al zwanger raak…”

“Geen probleem,” zei ik. “Ik zorg wel voor kapotjes. Die durf ik gerust gaan vragen in de apotheek van De Voorzorg in de Maastrichterstraat.”

“Kapotjes? Condooms, bedoel je? Waar kom je nu mee aandragen? Ik denk er niet aan de eerste keer dat ik het met iemand doe rubber in mijn kutje te voelen. Tenminste die eerste keer moet het er natuurlijk aan toegaan.”

Daar kon ik inkomen.

“Die eerste keer, mag ik dat zijn?” vroeg ik terwijl ik Nicky over haar uitspringende schouderbladen op haar blote rug aaide.

“Ja, dat wel,” antwoordde zij, en ze nam me in haar armen en kuste me innig. “Je moet alleen maar wat geduld hebben. Maar ik beloof je dat jij de eerste mag zijn.”

“Misschien mag ik je kutje nu toch al eens zien?” vroeg ik hoopvol.

“Niks van. Ook daarvoor zal je moeten wachten,” was het antwoord van Nicky. “Echt mooi om te zien is dat ook niet als het nat en gezwollen is.”

Toen hoorden we plotseling de voordeur opengaan. In paniek trok Nicky haar T-shirt weer aan. Ze gooide haar behaatje onder haar bed. Geen probleem, met of zonder, je zou het verschil nauwelijks hebben gemerkt. Binnen de kortste keren werkte ze me haar kamer uit en kwam achter me na. We gingen stilletjes de trap af naar de voordeur. Nicky wilde me uit laten, maar de deur was op slot.

Iemand hoestte. We draaiden ons om. Nicky's moeder stond daar met een wrange glimlach op haar gezicht. Ze stak de sleutel voor zich uit om die aan haar dochter te geven en staarde naar de donkere, vochtige plek tussen Nicky's benen. Tegen mij zei Karla Nagels niets. Maar haar ogen spraken boekdelen. Ik durfde haar niet meer aankijken en maakte dat ik de deur uit was toen Nicky die voor me open hield…

Ik slaakte een zucht van verlichting toen ik buiten op de Eugeen Leenlaan stond en ik op mijn fiets kon springen...

© Robur Quercus, 2022