Anita's Dilemma bij Valentijn

Anita’s Dilemma bij Valentijn
 

Verwittiging:
Dit is een sterk erotisch verhaal, enkel bedoeld voor volwassen rijpere lezers.
Alle overeenkomsten met reëel bestaande personen en/of situaties zijn louter toevallig en vallen volledig buiten de wil, het opzet en de verantwoordelijkheid van de auteur.

Het was weer een moeilijk jaar voor Anita Thonissen. Niet dat ze één enkele vaste minnaar wou, iemand voor het leven, dat was haar betrachting niet nu ze bijna vijftig was. Toch zocht ze een zekere stabiliteit in haar relaties. Ze zag er op haar leeftijd nog erg goed uit. Groot, slank, met lange rechte benen, haar lang sluik haar donkerbruin geverfd… Mannen aantrekken was voor Anita geen enkel probleem, maar een man langere tijd houden, dat was andere koek… Sommige van haar contacten beperkten zich tot ‘one night stands’, of de relatie was erg kortstondig, van enkele weken tot maximum drie maanden.
 

Na Nieuwjaar had ze het met de verzekeringsinspecteur Paul Jacquemain aangelegd. Eerst had ze gedacht dat ze met die man een hoofdvogel had afgeschoten. Dat bleek een vergissing te zijn. Galant was Jacquemain genoeg, daar niet van, maar… in bed hield hij het nooit veel langer dan vijf minuten uit. Soms kwam hij al klaar na twee minuten op en neergaan in Anita’s heerlijke kutje. Dat was voor Anita Thonissen een zware ontgoocheling, want zij had op dat gebied behoefte aan meer, aan véél meer dan Paul Jacquemain haar kon bieden… Daarom nam ze op het einde van januari voorgoed afscheid van de verzekeringsinspecteur, in de beste verstandhouding.
 

Nu kwam erg snel Valentijnsdag eraan, het feest van alle geliefden. Anita keek er naar uit, en in geen geval wou ze die dag alleen doorbrengen. Om een partner te vinden om Valentijn te vieren moest ze zelf geen enkele moeite doen: er waren twee kandidaten om die avond met haar door te brengen. Maar nu stond ze opeens voor een dilemma… Wie kiezen? Er was Ben Vanmechelen, een medewerker van het Centrum voor Leerlingenbegeleiding in Beringen. Die had haar al een tijd lang liefdesverklaringen gestuurd op haar Gmail adres. Vanmechelen was negen jaar ouder dan Anita, en een erg bezadigd man. Romantisch was hij niet echt, eerder zachtaardig wel, en niet echt welbespraakt. Maar dat vond Anita niet erg. Erger was dat zij voor de rest twijfelde aan zijn lichamelijke capaciteiten. Hij had haar toevertrouwd dat hij een ernstig rugprobleem had en voorzichtig moest zijn in zijn bewegingen die zeker niet te bruusk mochten zijn. Dat had Anita wel gemerkt die paar keer dat ze met Vanmechelen naar bed was geweest in het motel Zwarte Ring in Meldert. Hij was uiterst behoedzaam toen hij seks met Anita had. Héél voorzichtig probeerde hij zijn pik naar voren te brengen en die tussen Anita’s schaamlippen in haar prutje naar binnen te werken. Maar als het bij de eerste poging niet lukte trok hij terug, uit schrik zijn tere rug te forceren. Ook trok hij steeds opnieuw het beddelaken over zich heen omdat hij bang was om een kou te vatten en een lumbago of ischias te krijgen.
 

Het was telkens Anita geweest die het initiatief had moeten nemen bij het vrijen, want van Ben moest ze weinig of geen daadkracht verwachten. Veel voorspel kreeg ze evenmin van Ben Vanmechelen. Als zij vond dat het lang genoeg geduurd had voordat Vanmechelen tot de “actie” overging ging ze schrijlings op hem zitten, zij nam zijn piemel in haar hand en leidde die in haar kutje naar binnen, ook al was ze niet echt nat. Daarna was zij het die met boven op hem op-en-neer te gaan en met heupbewegingen probeerde van hun seksbeleving het beste te maken. Dat hielp. Zij werd er natter van, en de lul van Vanmechelen bewoog dan vlotter in haar liefdestunnel. Het duurde dan ook niet erg lang voordat Ben in haar klaarkwam. Maar hoe erg zin zij ook zelf had, nooit kon Ben Vanmechelen haar een orgasme bezorgen.
Toch wees Anita Thonissen niet direct Bens voorstel af toen die erop aandrong om samen Valentijn te vieren. Ze zei dat ze erover zou nadenken, en hem in de week voor de 14e februari zou laten weten hoe en wat.
 

De andere pretendent was achttien jaar jonger dan zij. René Verboven onderhield, in het zwart, de Renault Laguna van Anita. Hij had al een paar keer op een onbeholpen manier erg directe avances gemaakt als zij haar auto naar hem toe bracht of die kwam halen. Hij was dan niet gegeneerd om over haar tieten en haar kut te praten, en ook hield René zijn handen niet thuis. Hij kneep Anita in haar billen, hij stak zijn hand tussen haar benen, en hij probeerde of hij met zijn hand onder haar rok aan haar slipje kon geraken. Een paar keer had Verboven haar ook gevraagd wanneer hij haar eens mocht “poepen”.
Anita Thonissen had René Verboven altijd met een kwinkslag afgewezen, en één keer al lachend gezegd dat zij goed zijn moeder zou kunnen zijn, gezien hun leeftijd… Seks met hem, dat zag zij niet zitten, zei Anita. Voor haar zou het aanvoelen als een soort incest, alsof een moeder zich liet neuken door haar zoon.
 

Maar daar luisterde Verboven niet naar. Hij belde Anita begin februari dat de nieuwe waterpomp die de Renault nodig had was aangekomen. Tegelijkertijd stelde hij aan Anita voor om op Valentijn er een dolle dag van te maken en samen uit de bol te gaan, alles op zijn kosten. Met Verboven paste Anita dezelfde tactiek toe als met Vanmechelen: ze hield de boot af, en beloofde dat ze Verboven op tijd een antwoord zou geven
 

Anita Thonissen was niet alleen een erg mooie vrouw voor haar leeftijd, maar intelligent en vindingrijk was ze ook. Voor Valentijn hakte zij de knoop op een sluwe manier door: zij ging akkoord om met Ben Vanmechelen ‘s middags te gaan dineren in “Het Voorste Huis” in Beringen. Vanmechelen was overgelukkig. Hij kwam niet uit zijn woorden om Anita te bedanken… Ook René Verboven bleef niet in de kou staan. Met hem trof Anita Thonissen ook een regeling voor Valentijnsdag.
 

In Het Voorste Huis viel het eten goed mee, en de wijn nog beter. Na het diner was Anita Thonissen in een opperbeste stemming, en daarenboven tamelijk opgewonden. Vanmechelen stelde haar voor om voor enkele uren weer een kamer te nemen in het motel Zwarte Ring in Meldert. Daar ging Anita gretig op in, want zij had door de wijn erg veel zin in seks gekregen..
Maar… wat Ben Vanmechelen haar in bed kon bieden was erg ontgoochelend, nog meer dan de vorige keren toen Anita met hem seks had gehad. Nu was hij nog bezorgder: hij herhaalde voor de zoveelste keer dat hij zijn rug moest ontzien, zeker met een volle maag, en hij verloor zich in gepruts. Hij moest zoeken naar de gepaste houding om zichzelf geen pijn te doen. Dat Anita hem zou berijden zoals de keren daarvoor, dat wou Vanmechelen in geen geval. Dat gewicht boven op hem, en die onverwachte bewegingen als zij gepassioneerd op en neer ging… Veel te gevaarlijk, vond de man van het Berings CLB. Dit keer zou hij zelf wel het initiatief nemen, en de liefde met Anita bedrijven in de missionarishouding. Zij mocht stil op haar rug blijven liggen, hij zou het wel allemaal doen.
Het allemaal doen… Vanmechelen was wel van goede wil, maar bij Anita moest hij zoeken, alsof hij nog nooit met een vrouw was samen geweest. Het was een gehaspel en een gefrutsel waar Anita zelf totaal niets aan had. Het duurde haar dan ook te lang voordat Ben Vanmechelen kermend en kreunend zijn zaad verloor in het condoom dat Anita hem over zijn piemel had getrokken.
Anita was blij dat ze na iets minder dan één uur terug op de parking van het motel Zwarte Ring stonden, en dat ze afscheid kon nemen van Vanmechelen. Zij moest geen moeite doen om hem wijs te maken dat ze die avond nog verwacht werd in Hasselt bij haar zus Victorine. Hij was ook blij dat hij terug naar Beringen kon rijden om thuis Voltaren gel op zijn onderrug te smeren.
 

Maar het was niet bij Victorine dat Anita Thonissen die avond doorbracht. Dat voorrecht viel René Verboven te beurt. Zoals afgesproken ontmoetten ze elkaar om half acht die avond in frituur “'t Specialleke” op de steenweg in Berbroek. Anita had totaal geen honger. Zo een grote eter was ze niet, en ze voelde zich nog vol van het menu dat ze in Beringen met Ben Vanmechelen had verorberd. Veel energie had ze daarna in Meldert ook niet verbruikt toen ze stil lag in bed en Vanmechelen haar uiterst voorzichtig had geneukt. René Verboven leek zijn wereld te kennen. Hij had een klein rugzakje bij en daaruit haalde hij een doos met een halve kilo Leonidas pralines versierd met een rood strikje en een vurig hartje en gaf die aan Anita. Die geste vertederde haar.
 

In de frituur bestelde Anita een klein frietje met een fishstick. René drong aan dat ze toch wat meer zou nemen, maar dat weigerde ze met de glimlach. Hijzelf nam een grote friet met een dubbele hamburger.
 

“Ik moet op krachten komen voor straks.” zei hij.
 

“Wat wil je daarmee zeggen?” vroeg Anita, maar ze wist goed wat hij bedoelde.
 

“Ik ga vanavond toch eens mogen, of niet?” vroeg René wat ongerust. “Ik ben erop voorzien.” voegde hij er nog aan toe.
 

Daar antwoordde Anita hem wat ontwijkend op;
 

“Eet eerst maar, en daarna zullen we wel zien.”
 

Dat stimuleerde René Verboven om als de weerlicht zijn portie frieten en zijn hamburger op te schrokken.
 

“En nu? Gaan we het eens doen?” vroeg hij weer.
 

“Tja, waarom niet?” antwoordde Anita. “Het is tenslotte niet voor niets Valentijn. Waar gaan we naartoe?”
 

“Hier vlakbij is het Valentino rendez-voushotel. Willen we daar heen gaan?” stelde René voor.
 

Daar had Anita niets op tegen. Binnen de kortste keren lagen ze met elkaar in bed. De tijd om René Verboven een condoom over zijn stijve lul te trekken kreeg Anita niet eens, en ze deed die moeite dan ook maar niet. Renén bleek de tegenpool van Ben Vanmechelen te zijn. Hij was helemaal niet bang om zich pijn te doen bij het neuken. Echt driest ging hij niet te keer, maar soms was wat hij met Anita deed toch wel op het randje… Maar, in tegenstelling tot haar sekservaring met Ben Vanmechelen had Anita er wel wat aan. René had wel niet veel gestudeerd, maar hij wist perfect hoe hij een vrouw moest aanpakken, haar uitzinnig geil en gloeiend heet maken en haar dan te geven wat haar lichaam vroeg. Geen vierkante centimeter van Anita’s lichaam ontsnapte, bij manier van spreken, aan zijn strelingen, zijn kussen en zijn likjes. Hij kuste haar op haar oren, in haar hals terwijl hij haar borsten aaide en ze likte. Daarna zoog hij op haar tepels terwijl hij met zijn ene hand haar rug streelde en met de andere tussen haar benen voelde of ze al nat was. Toen hij vond dat Anita nog niet echt klaar was om geneukt te worden dook hij naar omlaag in het bed, met zijn hoofd tussen haar benen. Hij likte haar kutje, befte haar en zoog op haar clitoris.
 

Daar werd Anita uitzinnig van. Zij kon niet meer wachten, zij wilde de piemel van René in haar neukspleet voelen heen en weer gaan. Graag gaf de mecanicien haar wat ze wou, maar eerst vroeg hij haar:
 

“Hoe wil je het? Heb je graag dat ik je langzaam poep, of mag er wat snelheid achter zitten?”
 

Anita was er zo op uit om klaar te komen dat ze zei:
 

“Zoals je zelf het beste vindt. Poep me maar hard of langzaam, maar poep me goed, dat is wat telt.”
 

Dat deed René Verboven. Hij hield een gemiddeld tempo aan. Terwijl hij met zijn stijve lul in Anita’s kut heen en weer ramde hield hij niet op met haar te kussen en te aaien. Voor Anita was het gewoonweg hemels. In het laatste jaar had ze al heel wat gelegenheidsminnaars gehad, maar geen enkele kon aan René Verboven komen tippen. Het duurde niet lang of Anita kreeg een hevig orgasme, zoals ze al in meer dan een jaar geen meer had gehad. Ze hield zich niet in, ze krijste en gilde terwijl ze haar nagels in René zijn rug plantte, en ze spoot overvloedig lustsap uit haar flamoes. Dat had een erotiserend effect op René Verboven, want toen hij Anita’s hete kutsap op zijn teelballen en zijn dijen voelde spuiten kwam hij ook diep in haar klaar.
 

Daarna lagen ze allebei uit te rusten in elkaars armen, maar niet voor lang. René graaide in zijn rugzakje en haalde er een geribbelde namaakpenis in roze kunststof uit. Eerst voelde hij of Anita’s poesje nog nat genoeg was. Dat was nog duidelijk het geval.
 

“Wat ben je nu van plan?” vroeg Anita.
 

“Voorlopig kan ik je zelf niet meer poepen,” antwoordde Verboven. “Ik wil dat je het goed hebt totdat ik er zelf weer klaar voor ben. Blijf maar liggen, en laat mij maar bezig zijn.”
 

Dus liet Anita haar tweede Valentijnsminnaar maar doen. Zelf had ze bij haar thuis ook een kleine verzameling van allerlei dildo’s en vibrators, en die gebruikte ze regelmatig, vooral als ze zich eenzaam voelde terwijl ze in haar bed lag…
Het was duidelijk dat René Verboven wist hoe hij met zo een kunstpenis moest omgaan. Hij bewoog er in Anita’s kutje traag mee op en neer, en hij wrong hem van links naar rechts om haar G-plekje te stimuleren. Af en toe trok hij de roze dildo uit haar spleetje en plaagde er haar clitje mee. Het deed Anita geweldig goed, en na tien minuten kwam ze voor de tweede keer klaar, maar dit keer was het niet zo hevig als bij haar eerste orgasme. Ze gilde niet meer, maar ze piepte eerder van genot, en haar fonteintje om lustvocht te spuiten werkte ook niet meer.
 

Nog eens een half uur later kroop de piemel van Verboven weer langzaam terug recht. Anita wou niet dat hij nog veel tijd in een voorspel zou steken. Hij had al zo zijn best gedaan, en zij vermoedde dat hij toch wel erg moe moest zijn van zijn inspanningen op het haar goed te doen hebben. Zij deed hem rechtop zitten in het bed, met zijn rug tegen de achterkant, en kroop toen op zijn schoot met haar gezicht naar hem toe. Dit keer was zij het die alle inspanningen deed. Zij ging op zijn piemel op en neer en zorgde ervoor dat zij met haar kittelaar over de stam van zijn stijve pik wreef. Hoewel zij al twee keer was klaargekomen die avond was zij het die haar orgasme het eerst kreeg. René spoot zijn geil pas minstens vijf minuten later in haar liefdesgrotje.
En dan kwam Verboven weer op de proppen met de kunstpenis om Anita te bevredigen, en weer een uur later vroeg hij haar of hij haar eens langs achter mocht poepen, op zijn hondjes, en ook daar had Anita niets op tegen, op voorwaarde dat hij met zijn pik wegbleef uit haar kontgaatje…
 

René Verboven en Anita Thonissen bleven zo op die Valentijnsavond bezig, telkens opnieuw, totdat Anita iets over elf totaal uitgeput was en geen gevoel meer had in haar venusheuvel en haar billen. Zij kuste René Verboven teder, en zei dan dat ze het erg fijn met hem had gehad, maar dat ze nu naar huis moest.
Zich zelf terug aankleden, dat kon Anita nog net. Van de trap af gaan in de Valentino, en op de parking naar haar auto strompelen, dat viel haar veel moeilijker. Daarbij had ze René zijn ondersteuning nodig. Het was er te hevig en te intens aan toe gegaan. Tussen haar benen had Anita totaal geen gevoel meer, en voor de rest voelde haar lichaam aan alsof ze onder een trein had gestoken…

© Bruno Roggen, Anhée, 2022